11 گڑا لوتا اُردُنئے سجّهێن دشت په وت گچێن کرت و دێم په رۆدراتکا راه گِپت و دوێن مرد چه یکدومیا جِتا بوتنت.
لوتا چمّ چست کرتنت، دیستی که اُردُنئے سجّهێن دشت، تان سۆهرا سێراپ اِنت، هُداوندئے باگئے ڈئولا، مِسرئے سرڈگارئے ڈئولا. اے چه آ وهدا پێسر اَت که هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے شهر گار و بێگواه کرتنت.
اِبرام کَنهانئے سرڈگارا نِشت و لوت هما شهران جَهمنند بوت که دشتا اَتنت. لوتا وتی گِدان زُرت و سُدومئے نزّیکّا مِکّ کرتنت.
لوت که چه اِبراما جِتا بوت، هُداوندا گۆن اِبراما گوَشت: ”چه وتی همے جاگها، چمّان چست کن و شمال، جنوب، رۆدراتک و رۆنندئے نێمگا بچار،
سجّهێن مُلک تئیی دێما اِنت. چه من جِتا بئے. اگن تئو چپّێن نێمگا رئوئے، من راستێنا رئوان و اگن تئو راستێن نێمگا رئوئے، من چپّێنا رئوان.“
وهدے آاِش چه شهرا ڈنّ برتنت، چه پرێشتگان یکّێا گوَشت: ”بتَچ و پُشتا چَکّ مجن. دشتا هچّ جاگه مهاۆشت. دێم په کۆهان بتَچ، اگن نه رۆپگ و برَگَ بئے.“
من هما سجّهێنانی سنگت آن که تئیی تُرس آیانی دلا اِنت، هما مردمانی که تئیی رهبندانی رَندگیریا کننت.
آ پاک و پَلگارتگێن که زمینا اَنت، هما شَرَپمند اَنت که منی سجّهێن شادمانی همایانی سئوَبا اِنت.
هرکَسا اِزّت بدئیێت و په باوَرمندان هاسێن مِهرے دلا بدارێت، وتی زِندا په هُداتُرسی بگوازێنێت و بادشاها شرپ بدئیێت.