6 اِبرام آ مُلکا ترّ و تاب کنان تان مورِهئے مزنێن درچکئے جاگها، شِکێما شت. آ وهدا، اے مُلکا کَنهانی نندۆک اَتنت،
کَنهانئے ائولی چُکّ سئیدون اَت و پدا هیتّی و
اِبرام و لوتئے شپانک اَڑِتنت. آ زمانگا کَنهانی و پِریزّی هم اے سرڈگارا جَهمنند اَتنت.
آکوب که چه پَدّاناَراما پِر ترّگا اَت، شِکێمئے شهرا کَنهانئے سرڈگارا په سلامتی سر بوت و شهرئے نزّیکّا اُردی کرت.
آ مُلکئے هاکم هَمۆرئے چُکّ شِکێما که دینَه دیست، دینَهی بُرت و په زۆر گۆن آییا وپت و وابی کرت. هَمۆر، هێوی ٹَکّئے مردمے اَت.
گڑا آکوبا گۆن شَمون و لاویا گوَشت: ”شما منا اَزابے سرا دات که شما منا اے مُلکئے مردم، بزان کَنهانی و پِریزّیانی دلا سْیَهرو کرت. ما کَمُّک اێن و اگن اے مردم وتی زۆرا یکّ بکننت و منی سرا اُرُش بکننت، من و منی لۆگئے مردم تباهَ بێن.“
گڑا آیان هر ڈنّی هُداے که گۆن اَت و هر چُلُمبے که گۆشان اَت، سجّهێنِش آکوبارا داتنت و آکوبا اے زُرت و شِکێما، مزنێن درچکئے چێرا کَلّ کرتنت.
هُدایا چه وتی پاکیا هبر کرت: ”شِکێما گۆن شادهی بهرَ کنان و سوکّۆتئے دَرَگا کِساسَ کنان.
آ، سامِرَها شهرێا رَست که نامی سوهار اَت و هما ڈگارئے نزّیکّا اَت که آکوبا وتی چُکّ ایسُّپارا داتگاَت.
آیانی جۆن چه اۆدا آرگ و شِکێمئے شهرا، هما کبرا کَلّ کنگ بوتنت که اِبراهێما چه هامۆرئے چُکّان په چیزّے زرّا بها گپتگاَت.