10 بله کَنهانا ڈُکّال اَت و اِبرام، دێم په مِسرا جَهلاد راه گِپت تانکه په وهدێا همۆدا، دَرامدێئے پئیما بداریت، چێا که سکّێن ڈُکّالے اَت.
سَرجمێن مُلک که ڈُکّالا گپت، ایسُّپا امبارانی دپ پچ کرت و مِسریانی کِرّا دانی بها کرت که سجّهێن مِسرا مزنێن ڈُکّالے کپتگاَت.
سَرجمێن دنیا په دانئے گِرَگا مِسرا ایسُّپئے کِرّا آتک، چێا که سجّهێن دنیایا گرانێن ڈُکّالے کپتگاَت.
اے پئیما اِسراییلئے چُکّ هما مردمانی رُمبا گۆن اَتنت که دانئے گِرَگا آتکگاَتنت، چێا که کَنهانئے مُلکا ڈُکّال اَت.
مُلک سکّ ڈُکّال اَت و
نون آ سجّهێن دَمگا په ورگا هچّ نێستاَت، چێا که سکّێن گرانێن ڈُکّالے کپتگاَت. مِسر و کَنهان دوێن، ڈُکّالا تباه کرتگاَتنت.
اے کئوم و آ کئومئے نیاما دَرپَدَر اَتنت، اے مُلک و آ مُلکا گَشتنت.
کِشت و کِشاری زمینان سۆرگَ کنت، اۆدئے جَهمنندانی بدکاریئے سئوَبا.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“
رَندا سجّهێن مِسر و کَنهانا ڈُکّالے کپت که چه آییا مردمان مزنێن سکّی و سۆری رَست و مئے پت و پیرێنان هچّ وَرد و وراکے نبوت.