7 بیا، جَهلادَ رئوێن و اِشانی زُبانا گَڑ و مَنجَ کنێن که اے، یکدومیئے هبران سرپد مبنت.“
هُدایا گوَشت: ”بیا اِنسانا وتی جندئے درۆشما اَڈَّ کنێن، وتی شِکلا که دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ، دَلوَت، سجّهێن وَکشیێن هئیوان و لاپکَشّێن جانوَرانی سرا هاکمی بکنت.“
هامئے نَسلئے کِسّه، آیانی کَبیله و زُبان و سرڈگار و کئومئے هسابا همِش اَت.
نوهئے مردێنچُکّانی کَبیله، آیانی سَر و بُنئے رِد و بندئے سرا، آیانی کئومانی هسابا همِش اَتنت. توپّانا رَند چه همِشان سجّهێن کئوم زمینئے سرا شِنگ و تالان بوتنت.
چه اِشان تئیابدَپی مردم وتی سرڈگاران تالان بوتنت، هر یکّے گۆن وتی جندئے زُبانا، وتی کَبیلهانی هسابا، وتی کئومانی تها.
هُداوند اێر آتک تانکه هما شهر و بُرجا بچاریت که مردمی اَڈّ کنگا اَتنت.
هُداوندێن هُدایا گوَشت: ”نون اِنسان مئے پئیمێنے جۆڑ بوتگ و نێک و بدا زانت، چۆ مبیت که وتی دستا شهار بدنت و زِندئے درچکئے بَرا بزوریت و بوارت و تان اَبد زندگ ببیت.“
براتان نزانت که ایسُّپ مئے هبران سرپد بئیگا اِنت، چێا که ایسُّپ ترجُمه کنۆکێئے کُمَکّا گۆن آیان هبرا اَت.
هُداوند که آسمانا بادشاهیَ کنت کندیت و آیان مَسکرا کنت.
هُداوند، کئومانی شئوربندیان پَچَ رێچیت و راجانی کارسازیانَ کرۆجیت.
هُداوندا! آیانی زبانا اَنچش بتَرّێن که یکدومیا سرپد مبنت، چیا که شهرا جنگ و چۆپَ گندان.
هُداوندا گوَشت: ”بنیآدمئے دپ کئیا جۆڑ کرتگ؟ کئے اِنسانا گُنگ و کَرَّ کنت؟ کئے اِنسانا چَمپَچ و کۆرَ کنت؟ منِ هُداوند نهاِنت؟