3 گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”بیا، هِشتَ جنێن و شرّیئے سرا پچێنِش.“ آیان سِنگئے جاها هِشت کارَ بست و گِلئے جاها ڈامبر.
گوَشتِش: ”بیا په وت شهرے اَڈَّ کنێن، اَنچێن بُرجے مانی ببیت که سَرٹُلّی آسمانا سر ببیت، تانکه په وت نامے اێر بکنێن که سجّهێن زمینئے سرا شِنگ و شانگ مبێن.“
بیا، جَهلادَ رئوێن و اِشانی زُبانا گَڑ و مَنجَ کنێن که اے، یکدومیئے هبران سرپد مبنت.“
سِدّیمئے دَرَگ چه ڈامبرئے کَنڈا پُرّ اَت و وهدے سُدوم و گُمورَهئے بادشاه تتکنت، باز مردم اے کَنڈانی تها کپت و اے دگه مردم دێم په کۆهستگا تتکنت.
رَدێن کارا یکدومیا دلبڈّیَ دئینت، هبر که کننت، مکسدِش وتی دامانی چێر کنگ اِنت. گوَشنت: ”کئےاِشَ گندیت؟“
هِشت و بَتانَهئے اَڈّ کنگِشَ پرماتنت و ڈگارانی سرا هر دابێن گرانێن کارِشَ گپتنت و آیانی زندگیاِش اَزاب کرت. سجّهێن کارِش په بێرَهمی پرماتنت.
وهدے آییا چُکّ چه اِد و گێشتر چێر دات نکرت، په آییا چه کَلَم و کاشا گوَپتگێن سَپْتے زرتی، سَپْتی گیر و ڈامبر جَت، چُکّی سَپْتا کرت و نیلّئے کئورئے لَمبا کاشانی تها اێری کرت.
بله شما که گوَشێت: ”مرۆچی و باندا اے شهر و آ شهرا رئوێن و سالے همانگُرَ گوازێنێن، سئوداگریَ کنێن و مزنێن سوتَّ کَٹّێن،“ شَرّ گۆش دارێت.
نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چێا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت.