9 هُداوندئے چمّان نَمرود، زرِنگێن شکاریے اَت، پمێشکا گوَشگَ بیت: ”اے مرد، هُداوندئے چمّان نَمرودئے پئیمێن مزنێن شکاریے.“
نَمرودئے بادشاهیئے بِندات چه بابِل، اِرِک، اَکّاد و کَلنِها بوت که شینارئے سرڈگارا اَتنت.
چه کوشا نَمرود پێدا بوت که زمینئے سرا ائولی زۆرمندێن جَنگۆل اَت.
سُدومئے مردم بَدکار و هُداوندئے دێما باز گُنهکار اَتنت.
چُکّ رُست و مزن بوتنت. ایسّو زبردستێن شکاریے بوت و دَشت و گیابانان گردۆکێن مردے اَت. آکوب آرامتَبێن مردے اَت و گێشتر گِدانا نِشتگاَت.
اِساکا آکوبئے برکت دئیگ هلاس کرتگاَت و آکوب نۆکی چه وتی پت اِساکئے کِرّا شتگاَت که آییئے برات ایسّو چه شکارا آتک.
نون هُدائے چمّان زمین سِلّ و چه شِدّتا پُرّ اَت.
آ رۆچان و رند هم زمینئے سرا نِپیلیم هستاَتنت. هُدائے مردێنچُکّ که انسانانی جنکّانی کِرّا شتنت، اے جنِکّان چُکَّ آورت. اے چُکّ کوَهنێن زمانگئے مَزَنمَرد و نامدارێن مردم اَتنت.
”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت. تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و وتی برباد کنگا توانا بوت.“