6 هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
هُدایا گوَشت: ”آسمانئے کُبّها رُژناێن چیزّ مان ببیت که رۆچا چه شپا جتا بکننت. اے رُژناێن چیزّ مۆسم، رۆچ و سالانی نشانی ببنت.
هُدایا گوَشت: ”آپ چه سَهدارانی رَمان پُرّ ببنت و بالی مُرگ، زمینئے سربُرا، آسمانئے کُبّها بال بکننت.“
نورا چۆ کباهێا گوَرا کنئے، آسمانا تمبوێئے پئیما پَچَ کنئے و
او بُرزێن اَرش! آییا ستا کن. او آسمانئے سربرئے آپان! آییا ستا کنێت.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُدایا آییئے پاکێن اَرشا ستا کنێت، آییئے زۆر و واکئے آسمانان.
آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت، بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.
اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگاَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
اے پئیما په زانت، وتی چمّان چه اے راستیا بندَ کننت که آسمان، هُدائے هُکمئے سرا چه دێریگێن وهدان هستاَت و اے زمین، چه آپا و آپئے راها جۆڑ بوتگ و