16 هُدایا دو مزنێن نور اَڈّ کرت، مسترێن نوری اَڈّ کرت که رۆچئے سرا هاکمی بکنت و کَسترێن نور شپئے سرا. اِستاری هم اَڈّ کرتنت.
اے، کُبّها نور جۆڑ ببنت و زمینا رُژنا بکننت“ و اَنچُش بوت.
او ماه! او رۆچ! آییا ستا کنێت. او سجّهێن دْرپشناکێن اِستاران! آییا ستا کنێت.
اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که چه هماییئے هُکما جۆڑ بوتگاَنت.
چه آسمانئے یک گوَرێا درَ کئیت و تان آ دگه گوَرا چهرَ وارت، هچ چیزّے چه آییئے هُرم و گرمیا چێر نهاِنت.
رۆچ تئییگ اِنت و شپ هم تئیی ماه و رۆچ تئو برجاه داشتگاَنت.
وهدے تئیی آسمانانی نێمگا چاران که تئیی لنکُکانی اِزم و هنر اَنت ماه و اِستارانی نێمگا، که تئو برجاه داشتگاَنت،
آ رۆچانی سکّی و سۆریان و رَند، یکّ اَناگت رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک، لَرزێنگَ بنت.
نێمرۆچا بگر تان بێگاهئے سئیا، سجّهێن مُلک اَناگت تهار بوت.
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.