7 رَد مکپێت. هُدایا کَلاگ بندگ بوتَ نکنت، چێا که مردم هما چیزّا که کِشیت، هماییا رُنیت.
بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگاَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے.
ایسّایا گوَشت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. چێا که بازێنے په منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما آن‘ و ’وهد آتکگ و نزّیکّ اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت.
اگن کَسے وتا مزنَ لێکیت بله هچّے نهاِنت، آ وتا رَد دئیگا اِنت.
چۆ مبیت کَسے وڑے نه وڑے شمارا رَد بدنت، هُداوندئے رۆچ تان هما وهدا نئیئیت که مردم چه هُداوندا سَرکَشّ مبنت و بێرَهبَندێن مرد، بزان ”تباهیئے چُکّ“ پاشْک مبیت.
هُدائے هبرا، اَنچُش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.
اگن بگوَشێن بێگُناه و بێمئیار اێن، وتا رَدَ دئیێن و راستیا مئے دلا جاگه نێست.
او چُکّان! بچارێت کَسے شمارا گُمراه مکنت. هرکَس راستیئے راها رئوت، راستێن مردمے، اَنچُش که آ، پاک و راست اِنت.
که شمارا گوَشتِش: ”گُڈّی زمانگا، اَنچێن ریشکند کنۆک ودیَ بنت و کاینت که وتی بێهُدایی و سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت.“