من شمارا اێمنی و آسودگیَ دئیان. وتی اێمنی و آسودگیا شمارا دئیان. جهانا اے واک و توان نێست که هما اێمنیا شمارا بدنت که منیَ دئیان. متُرسێت و وتی دلا پرێشان مکنێت.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
په رومئے هما سجّهێن مردمان که هُدایا دۆست اَنت و گْوانک جنَگ بوتگاَنت که پاک و پَلگار ببنت. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیها په شما رهمت و اێمنی سر بات.
همے پئیما، اِبراهێم آیانی هم پت اِنت که نه تهنا سُنّت کنگ بوتگاَنت، ایمانئے راها گام هم جنَگا اَنت، هما راها که مئے پت اِبراهێما چه سُنّت بئیگا پێسر گامَ جت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،