29 آ وهدا، هما چُکّ که چه انسانی واهگا پێدا بوتگاَت، هما چُکّا آزار دئیگا اَت که چه هُدائے روهئے زۆر و برکتا پێدا بوتگاَت، و تان رۆچِ مرۆچیگا هم همے پئیم بئیگا اِنت.
بله سارَها دیست که اِبراهێمئے هما چُکّ که چه مِسری هاجِرا پێدا بوتگاَت، منا کَلاگ گِرگا اِنت.
هما پئیما که پتا منا دۆست داشتگ، من هم شمارا هما پئیما دۆست داشتگ. منی مِهرانی ساهگا بمانێت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.
نون په هما مردمان هچّ مئیارباریے نێست که ایسّا مَسیهئیگ اَنت.
چێا که اگن شما گُنهکارێن سَرِشتئے راها بگرێت، مرێت. بله اگن چه روهئے راها وتی سَرِشتئے گناه و بدکاریان بکُشێت، زِندگَ مانێت.
هما چُکّ که آییا چه مۆلِدێن جنا بوت، چه انسانی واهگا پێدا بوت، بله اے دگه چُکّ که چه آزاتێن جنا پێدا بوت، هُدائے کئولئے برکتا پێدا بوت.
او براتان! من وَه نون سُنّت کنگئے وازا کنگا نهآن و پمێشکا آزار دئیگ بئیگا آن. اگن من سُنّت کنگئے واز بکرتێن، گڑا چه سَلیبئے پئیگاما کَسّا بَد نبُرتگاَت.