17 اے مردم په پُرجۆشی شمئے رندا کپتگاَنت، بله اِشانی نیّت شَرّ نهاِنت. اے مردم شمارا چه ما سِندگَ لۆٹنت که شما په اِشان پُرجۆش ببێت.
بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما په یکّ مردمێئے یَهودی کنگا، هشکی و دریایان سات و سپرَ کنێت، بله وهدے کَسے شمئے همباورَ بیت، گڑا آییا چه وتی جندا دو سری بدتر و دۆزهئے چُکَّ کنێت.
من په آیان گواهی داتَ کنان که آ په هُدایا هُدۆناک و پُرجۆش اَنت، بله آیانی اے هُدۆناکی چه شَرّێن زانت و زانگێا نهاِنت.
چێا که چُشێن مردم مئے هُداوند مَسیهئے هِزمتا نکننت، آ وتی لاپئے گُلام اَنت و گۆن وتی نرم و چرپێن زبانا سادَهێن مردمان رَدَ دئینت.
گڑا نون من شمئے دُژمن جۆڑ بوتگان که گۆن شما راستێن هبرا کنان؟
اے شَرّێن گپّے که شما مُدام پُرجۆش ببێت، تهنا آ وهدا نه که من شمئے کِرّا آن، بله په شَرّێن چیزّێا پُرجۆش ببێت.
اے دگه سجّهێنان ایسّا مَسیهئے کار اِشتگ و وتی جندئے نَپ و سوتّانی رندا کَپتگاَنت.
اے، بَٹاکَ جننت و هبرِش پوچ و هالیگ اَنت. هما مردمان گۆن جسمی بدێن واهگان پرێبَ دئینت و وتی داما پِرّێننت که نۆکی چه رَدکارانی دستا رَکّتگاَنت.
اے استاد، وتی تَماه و جۆپهانی هاترا گۆن هبرانی چال و پرێبا شمارا پُلنت. بازێن وهدے بیت که آیانی سرا مئیارباریئے شئور بُرّگ بوتگ. اے شئور پوره کنگَ بیت و آیانی تباهی وابے نهاِنت.