7 پمێشکا دلجم ببێت، اِبراهێمئے اَسلیگێن چُکّ هما اَنت که ایمانَ کارنت.
بزانێت که هُداوند، هُدا اِنت، هماییا مارا اَڈّ کرتگ و ما هماییئیگ اێن، ما آییئے کئوم، آییئے چَراگاهئے رمگ اێن.
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”مرۆچی اے لۆگا، پهِلّی و رَکّگ سر بوتگ، چێا که اے مرد هم چه اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچا اِنت.
همے پئیما، وهدے اے چیزّانَ گندێت، وتَ زانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.
آیان دَرّاێنت: ”مئے پت اِبراهێم اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن شما اِبراهێمئے چُکّ بوتێنێت، شما هما کار کرتگاَتنت که اِبراهێما کرتگ.
په ما هم نِبیسگ بوتگ. ما هم چه هُدائے نێمگا پاک و پَلگار هساب آرگَ بێن، ما که هُدائے سرا باورَ کنێن که آییا مئے هُداوند ایسّا چه مُردگان جاه جناێنت.
گڑا هما که ایمانئے راها زورنت گۆن اِبراهێما هئوار برکتَ گِرنت، هما اِبراهێم که ایمانئے راهی زرتگ.
اێمنی و رَهم په همایان که اے رهبندئے سرا زندَ گوازێننت، بزان په هُدائے مهلوکا.