17 منی هبرئے مکسد اِش اِنت که شَریَت که چار سَد و سی سالا پد آتک، آ اَهد و پئیمانا ناکارَ نکنت که هُدایا چه پێسرا گیشّێنتگ و اے پئیما هُدائے کئولا هم ناکارَ نکنت.
هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
گۆن آییا چُش گوَشتی: ’تئیی چُکّ و اۆبادگ اَنچێن مُلکێا که آیانی وتیگ نهاِنت، دَرامد و بێگانگَ بنت و تان چار سد سالا، دگرانی چێردستیا گُلام و بےاِزّت کنگَ بنت.‘
براتان! من چه هر رۆچیگێن زندگیا مِسالے دئیان. اِنسانی اَهد و کَرارے هم که گیشّێنگَ بیت، رندا نه کَسے آییا ناکار کرتَ کنت و نه آییئے تها چیزّے گێش کرتَ کنت.