17 دێم په اورشلیما په هما مردمانی گندگا نشُتان که چه من پێسر په کاسدیا گچێن کنگ بوتگاَتنت. اَرَبستانا شتان و رندا دَمِشکا واترّ بوتان.
دَمِشْکئے شهرا، هَنّانیا نامێن مریدے جَهمنند اَت. شُبێن و اِلهامێا، هُداوند په آییا زاهر بوت و گوَشتی: ”او هَنّانیا!“ آییا جواب تَرّێنت: ”جی، منی واجه!“
وَرد و وراکی وارت، زرنگ و زۆرمند بوت. لهتێن رۆچا دَمِشْکئے مریدانی کِرّا داشتی.
چه آییا لۆٹتی په دَمِشْکئے شهرئے کَنیسَهانی سرۆکان کاگدے بنبیسیت که شاوولا اے اِهتیار ببیت، اگن آییا اۆدا ”اے راهئے“ هر منۆگرے دیست، مردێنے ببیت یا جنێنے، بندیگ بکنت و اورشَلیما بیاریت.
شاوول چه زمینا پاد آتک، بله وهدے چمّی پَچ کرتنت هچّی مئیم نکرت. همراهان دستا گپت و دَمِشْکا سر کرت.
سئے سال گوَست و نون اورشلیما کێپائے دیدارا شُتان و بسّ پانزده رۆچا گۆن آییا داشتُن.