هُدایا گوَشت: ”من گۆن تئو گۆنَ بان. تئو که کئوما زورئے و چه مِسرا درَ کائے، شما همے کۆها هُدائے پرستشا کنێت. و اے یکّ نِشانیے بیت که تئیی راه دئیۆک من آن.“
هروهد که شمارا گرنت و هَکدیوانانَ برنت، چه پێشا پرێشان مبێت که ’ما چے بگوَشێن.‘ آ وهدا، هر چیزّے که شمارا سۆج دئیگَ بیت، هماییا بگوَشێت. چێا که گوَشۆک شما نهاێت، هُدائے پاکێن روه اِنت.