21 تَمبوئے، بزان شاهِدیئے تَمبوئے سامان همِش اَتنت که لاویان موسّائے هُکمئے سرا و دینی پێشوا هارونئے مردێنچُکّ ایتامارئے سرۆکیا هساب کرت و نبشته کرتنت.
او هُداوند! کئے تئیی تمبوا مهمان ببیت؟ کئے تئیی پاکێن کۆها جهمنند ببیت؟
شاهِدیئے وانِکان که من ترا دئیان، همے پێتیا مانِش کن.
پردها کَڑیان مان کن و دْرنج و شاهِدیئے پێتیا پردهئے پُشتا اێر کن. پرده پاکێن جاگها چه پاکترێن جاگها جتا کنت.
تَمبوئے و پێشگاهئے چَپّ و چاگردئے سجّهێن مێه بْرِنجئیگ اَتنت.
هرچے که هُداوندا موسّا هُکم داتگاَت، بِسَلێلا اَڈّ کرت. بِسَلێل یَهودائے کَبیلهئے مردمے اَت، اوریئے چُکّ و اَهورئے نُماسگ اَت.
شاهدیئے پێتیا تَمبوئے تها اێر کن و پردها پێتیئے دێما لۆنجان کن که پێتی چێر و اَندێم ببیت.
هارونا گۆن اِلیشِبَها سور کرت. اِلیشِبَه اَمینادابئے جنکّ اَت و نَهشونئے گُهار. هارونئے مردێنچُکّ ناداب و اَبیهو و اِلیازَر و ایتامار چه اِلیشِبَها پێدا بوتنت.
پِتْرُسا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او هُداوند! مئے اِدا بئیگ سکّ شَرّ اِنت، اگن تئیی رَزا ببیت همِدا سئے ساهگ و کاپارَ بندێن، یکّے په تئو، یکّے په موسّا و دگرے په اِلیاسا.“
گیابانا ’شاهدیئے تَمبو‘ مئے پت و پیرُکان گۆن اَت و هما پئیما اَڈّ کنگ بوتگاَت که هُدایا موسّا سۆج داتگاَت، بزان هما نمونهئے ڈئولا که آییا دیستگاَت.
تانکه من وتی جسم و جانئے اے تَمبوا آن، منی هئیالا شرتر همِش اِنت که اے چیزّان شمئے یاتا بیاران و تَهتال بدئیان،
پدا هُدائے پرستشگاه اَرشا پَچ کنگ بوت و هُدائے اَهد و کَرارئے پێتی، آییئے پرستشگاهئے تها گِندگ بوت. گِرۆکی شَهم، بُرزێن تئوار و گْرند اَتنت، زمینچَنڈ و سکّ باز ترۆنگل بوت.
چه اِشیا رند، من چارت و پرستشگاه، بزان ”شاهدیئے تَمبو“ اَرشا دیست که پَچ اَت.
و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت.