17 هچّ بُتێن هُدا اَڈّ مکن.
چه من اَبێد شمارا دگه هچّ هُدا مبیت. په وت هچّ بُتێن هُدا اَڈّ مکنێت. نه نُگرهێن هُدا اَڈّ کنێت، نه تلاهێن.
نه بُرزێن آسمانئے چیزّێئے شِکلا په وت بُت اَڈّ بکن، نه زمینئے سرئے چیزّێئے شِکلا، نه زمینئے چێرئے آپانی تهئے چیزّێئے شِکلا. په وت هچّ بُتێن هُدا اَڈّ مکن.
”سالے سئے رندا په من ائیید بکن.
اِشان منی سۆج داتگێن راه زوتّ یله داتگ. په وت بُتێن گوَسکے اَڈِّش کرتگ و سُجدَهِش کرتگ. په آییا کُربانیگِش کرتگ و گوَشتگِش: ’او اِسراییل! اے تئیی هُدا اِنت که ترا چه مِسرا در کرت و آورتی.‘
اگن ما هُدائے پُشپَد اێن، گڑا نباید اِنت ما هُدایا گۆن سُهر، نُگره و سِنگا اَڈّ کرتگێن بُتان همدَروَر بکنێن که مردمان گۆن وتی هئیال و هنرا جۆڑێنتگ‌اَنت.
بله شما وت اِشکتگ و دیستگ، اے مردا، پولُسا، نه تهنا اِپێسُسئے، کمّ و گێش سجّهێن آسیائے دَمگئے بازێن مردمے گُمراه کرتگ و گوَشیت که مئے دستانی اَڈّ کرتگێن هُدا، په هچّ دابا هُدا نه‌اَنت.
