اِشان منی سۆج داتگێن راه زوتّ یله داتگ. په وت بُتێن گوَسکے اَڈِّش کرتگ و سُجدَهِش کرتگ. په آییا کُربانیگِش کرتگ و گوَشتگِش: ’او اِسراییل! اے تئیی هُدا اِنت که ترا چه مِسرا در کرت و آورتی.‘
هُداوندا گوَشت: ”بچار، نون من اَهد و پئیمانے کنان. من تئیی سجّهێن مردمانی دێما اَنچێن اَجَبَّتێن کارَ کنان که اَنگت سجّهێن دنیایا هچّ کئوما ندیستگ و تئیی سجّهێن مردمَ گِندنت که منِ هُداوندئے کار چۆن باکَمال اِنت، همے کار که من په تئو کنانی.
په آیان بنبیسێن: چه هما کُربانیگان که گۆن بُتانی نامئے گِرگا ناپاک بوتگاَنت، چه زنا و بێننگیا، چه مُردارێن دَلوَتانی گۆشتا، اَنچُش هم چه هۆنئے ورگا پهرێز بکننت.
بله منا چه تئو یکّ گِلَگے هست که تئو هما جنێن، ایزابِلا سگّگا ائے که وتا پئیگمبرے گوَشیت. آ تالیم دئیگا اِنت و منی هِزمتکاران گُمراه کنگا اِنت. آیان بێراه و رهبندێن وپت و واب و هما کُربانیگانی ورگئے سۆجا دئیگا اِنت که په بُتان کنگ بوتگاَنت.