17 هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے کار که تئو گوَشت، منیَ کنان، چێا که منی چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت و ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران.“
اِبراهێما گوَشت: ”او هُداوند! زهر مگِراتئے، من اَنگت گپّے کنگَ لۆٹان. اگن اۆدا تهنا ده ببیت، گڑا؟“ پَسّئوی ترّێنت: ”آ دهێن مردمانی هاترا هم آ شهرا تباهَ نکنان.“
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
پرێشتگا گوَشت: ”شَرّ اِنت، تئیی اے واهگا پورهَ کنان و اے شهرئے ناما که تئو گرگا ائے، اِشیا تباهَ نکنان.
بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
موسّایا گۆن هُداوندا گوَشت: ”بچار، تئو منا گوَشگا ائے: ’اے مهلوکئے رهشۆنیا بکن‘ بله تئو منا هال دئیگا نهائے که منی همراه کئے اِنت. تئو منا گوَشتگ که ’من تئوِ موسّایا پَجّاهَ کاران، ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران و منِ هُداوندئے چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت.‘
آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.