31 موسّا هُداوندئے بارگاها پِر ترّت و گۆن هُداوندا گوَشتی: ”اُفّ که اے مردمان چۆنێن مزنێن گناهے کرتگ. په وت تلاهێن هُداے اَڈِّش کرتگ.
چه من اَبێد شمارا دگه هچّ هُدا مبیت. په وت هچّ بُتێن هُدا اَڈّ مکنێت. نه نُگرهێن هُدا اَڈّ کنێت، نه تلاهێن.
نه بُرزێن آسمانئے چیزّێئے شِکلا په وت بُت اَڈّ بکن، نه زمینئے سرئے چیزّێئے شِکلا، نه زمینئے چێرئے آپانی تهئے چیزّێئے شِکلا. په وت هچّ بُتێن هُدا اَڈّ مکن.
دومی رۆچا موسّایا گۆن مهلوکا گوَشت: ”شما مزنێن گُناهے کرتگ. بله من بُرزادَ بان و هُداوندئے بارگاها رئوان. بلکێن شمئے گُناهانی کَپارَتا دات بکنان.“
موسّا تان چِلّ شپ و چِلّ رۆچا همۆدا هُداوندئے کرّا اَت، نه نانیَ وارت و نه آپ. وانِکانی سرا اَهد و پئیمانئے لبزی نبشته کرتنت، دَهێن پَرمانی نبشته کرتنت.
سجّهێن اِسراییلا تئیی شَریَتئے ناپرمانی کرتگ، دێمِش تَرّێنتگ و تئیی پرمانبرداریاِش نکرتگ. پمێشکا هما نالَت که هُدایا وتی هِزمتکارێن موسّائے شَریَتئے تها وتی نامئے سئوگند وارتگ و اَهد کرتگ، نون مئے سرا کپتگ چێا که ما هُدائے گُنَهکار بوتگێن.
ما گناه کرتگ، رَدێن کار کرتگ، بدکار و یاگی بوتگێن و چه تئیی پَرمان و کانونان وتی دێم تَرّێنتگ.
او هُداوند! ما چه شَرمِندگیا سَرجَهل اێن، مئے بادشاه، شهزادگ و مئے پت و پیرێن، چێا که ما تئیی گُنهکار اێن.