19 وهدے موسّا اُردگاهئے نزّیکّا سر بوت، گوَسکی دیست. اے هم دیستی که مردم ناچا اَنت. موسّا سکّ زَهر گِپت و کۆهئے بُنا وتی دستئے وانِکی زمینا دئور دات و ٹُکّر ٹُکّر کرتنت.
بله موسّایا وتی هُداوندێن هدائے کرّا پریات و زاری کرت و گوَشت: ”او هُداوند! اے مهلوک که تئو گۆن مزنێن واکے و زۆرمندێن دستے چه مِسرا در کرت و آورت، نون اِشان چێا تئیی هِژم بسۆچیت؟
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”پێسریگێن وانِکانی پئیمێن دو وانِک بتراش و من آیانی سرا هما لبزانَ نبیسان که پێسریگێنانی سرا نبشته اَتنت، هما وانِک که تئو پرۆشتنت.