بله موسّایا وتی هُداوندێن هدائے کرّا پریات و زاری کرت و گوَشت: ”او هُداوند! اے مهلوک که تئو گۆن مزنێن واکے و زۆرمندێن دستے چه مِسرا در کرت و آورت، نون اِشان چێا تئیی هِژم بسۆچیت؟
وهدے موسّا اُردگاهئے نزّیکّا سر بوت، گوَسکی دیست. اے هم دیستی که مردم ناچا اَنت. موسّا سکّ زَهر گِپت و کۆهئے بُنا وتی دستئے وانِکی زمینا دئور دات و ٹُکّر ٹُکّر کرتنت.
هما مُلکا برئو که اۆدا شیر و بێنَگئے جۆ تَچگا اَنت. بله من گۆن تئو همراهَ نبان، چۆ مبیت که راها ترا تباه و برباد بکنان، چێا که تئو ناپَرمان و وَتسرێن کئومے ائے.“