هما چِست کنگی کُربانیگ، بزان هما ٹێکیێن تلاه که په پاکێن جاگهئے اَڈّ کنگا کارمرز بوتنت، پاکێن جاگهئے شِکِلئے هسابا، سَرجمیا بیست و نُه تالانت و هپت سد و سی شِکِل اَتنت.
بزان چه هر مردما یکّ بِکاے. یکّ بِکاے نێم شِکِل اِنت، پاکێن جاگهئے شِکِلئے هسابا. اے نُگره چه هما مردمان گرگ بوتگاَتنت که مردمشُماریا هساب کنگ بوتگاَتنت، بزان چه بیست سالَگ و چه بیست سالا مسترێن مردێنان. اے مردێن سَرجمیا شَش لَکّ و سئے هزار و پنچ سد و پنجاه اَتنت.
ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها شت و اۆدا سئوداگر و گْراکانی گَلّێنگ و در کنگا گلاێش بوت. زَرّ بدل کنۆکێن سَرّاپانی ٹێبَلی چپّی کرتنت و کپۆت بها کنۆکانی کُرسی و تَهتگی دئور داتنت.
وهدے پیلاتوسا دیست که هچّ کارے کرتَ نکنت و مردم شۆرش کنگا اَنت، گڑا آییا آپ زرت، مُچّیئے دێما وتی دست ششتنت و گوَشتی: ”من چه اے مردئے هۆنا بێمئیار آن، شما بزانێت و شمئے کار.“