هُداوند چه پَدانکا بُرزتر اۆشتاتگاَت. گوَشتی: ”من هُداوند آن، تئیی پت اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا. اے زمینئے سرا که تئو انّون وپتگئے، من اِشیا ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان.
نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘
برئو اِسراییلئے کماشان یکجاه کن و گۆن آیان بگوَش که هُداوند، بزان شمئے بُنپیرکانی هُدا، اِبراهێم و اِساک و آکوبئے هُدا منی دێما زاهر بوتگ و گۆن من گوَشتگی که من چه نزّیکّا دیستگ که مِسرا گۆن شما چے بوتگ و