هما تَرّ کرتگێن آرت که چه مِسرا گۆن اَتنتِش، چه آیان بێهُمیرێن کۆلُکِش پَتک. مردم چه مِسرا گلّێنَگ بوتگاَتنت، پمێشکا چانَگ بێهُمیر اَتنت. آیان نَتوانت مَهتل ببنت و په وتی تۆشگا وراک اَڈّ بکننت.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.