38 اے هما چیزّ اَنت که باید اِنت تئو اِشان مُدام کُربانجاهئے سرا پێش بکنئے، هر رۆچ: دو یکّ سالگێن گوَرانڈ.
اِساکا گۆن وتی پت اِبراهێما گوَشت: ”منی پت!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی منی چُکّ!“ اِساکا گوَشت: ”آس و دار وَه اِش اَنت، بله سۆچَگی کُربانیگئے گوَرانڈ کجا اِنت؟“
سۆچَگی کُربانیگئے کُربانجاهی زرت و شاهدیئے تَمبوئے دێما اێر کرت و آییئے سرا سۆچَگی کُربانیگ و دانئے کُربانیگی پێش کرت، هما پئیما که هُداوندا موسّا هُکم داتگاَت.
چه هما وهدا که هر رۆچیگێن کُربانیگ بند کنگ و ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناک‘ مِکّ کنگَ بیت، یکّ هزار و دو سد و نئوَد رۆچَ بیت.
وهدے من اَنگت دْوا کنگا اَتان، جِبراییل، هما کَس که من وتی پێسریگێن شُبێنئے تها دیستگاَت، بێگاها، کُربانیگ کنگئے وهدا بال کنان تێزیا منی کِرّا آتک.
یکّے کئیت و گۆن بازێنێا تان هپتگێا مُهکمێن اَهدے کنت، بله هپتگئے نیاما کُربانیگ و هئیراتان بندَ کنت. پلیتی و بَژّناکیئے بانزلئے سرا بێران کنۆکے کئیت، تان وهدے که هما آکبت که په آییا گیشّێنگ بوتگ، آییئے سرا کپیت.“
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.