8 په من پاکێن جاگهے اَڈّ بکننت که من آیانی نیاما جَهمنند ببان.
او هُداوند، تئو وتی مهلوکا مُلکا کارئے و وتی میراسئے کۆهئے سرا نادێنئے، هما جاگها که تئو په وتی نِندگا اَڈّ کرتگ، هما پاکێن جاگه که تئیی دستان تئیار کرتگ، او هُداوند!
هُداوند منی زۆر و واک و منی نازێنک اِنت. هُداوند په من نجاتے بوت. منی هُدا اِنت، منَ نازێنانی. منی پتئے هُدا اِنت و من آییا سَتا و سَنا کنان.
من اِسراییلیانی نیاما جهمنندَ بان و آیانی هُدا بان.
گڑا آ زاننت که من آیانی هُداوندێن هُدا آن، هما هُدا که آیانا چه مِسرا درُن کرت که آیانی نیاما نندۆک ببان. من آیانی هُداوندێن هُدا آن.
گیابانا ’شاهدیئے تَمبو‘ مئے پت و پیرُکان گۆن اَت و هما پئیما اَڈّ کنگ بوتگاَت که هُدایا موسّا سۆج داتگاَت، بزان هما نمونهئے ڈئولا که آییا دیستگاَت.
و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت.