موسّائے دستان دَم برت. هارون و اَهورا سِنگے آورت و آییئے چێرا دات. موسّا سِنگئے سرا نِشت. آیان موسّائے دست گِپت و بُرز داشتنت، یکّێا راستێن دست و دومیا چَپّێن دست. اے پئیما موسّائے دست تان رۆنندئے وهدا جَهل نکپتنت و
وهدے مهلوکا دیست که موسّایا چه کۆها اێر کپگا سکّ دێر کرت، هارونئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گوَشتش: ”بیا، په ما هُدا اَڈّ کن که راها چه ما پێسَر ببنت، چێا که آ مَرد، موسّا که مارا چه مِسرا دری کرت و آورتی، نزانێن آ چۆن بوت.“