اگن دو مردم چیزّێئے سرا اَڑِت، گۆکے ببیت یا هرے یا پَسے یا چادِرے یا دگه گار بوتگێن چیزّے، گڑا اے دوێنانی جێڑه هُدائے بارگاها برگ ببیت و هرکَس که هُدایا مئیاربار کرت، آ، دومیا دو سری مَلام بدنت.
بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.