16 وتی همساهگئے هلاپا درۆگێن شاهدی مدئے.
هما که گۆن وتی زبانا کَسێئے باپُشتا هبرے مگوَشیت، په همساهگا بدی مکنت و همراهان اێر مجنت،
”درۆگێن هال شِنگ مکن. گۆن بَدکاران همکاری مکن و درۆگێن شاهدی مدئے.
جُستی کرت: ”کجام هُکمانی سرا؟“ ایسّایا گوَشت: ”هۆن مکن، زنا مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے،
سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“
درۆگێن گواه و شاهدِش آورت، آیان شاهدی دات و گوَشت: ”اے مرد هُدائے پاکێن لۆگ و شَریَتئے هلاپا، چه بد و ناراهێن هبر کنگا هچبر دستَ نکَشّیت.
په سْیَهکاران، په لئواتکاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.
بێمِهر، پَهِلّ نکنۆک، بُهتام جنۆک، بێداشْت، زالِم، شرّیئے نپرت کنۆک،
او براتان! یکدومیا اێر مجنێت و بدگۆیی مکنێت. هرکَس که وتی براتا بد بگوَشیت و آییا مئیاربار بکنت، راست اِش اِنت که آییا شَریَت بد گوَشتگ و مئیاریگ کرتگ. اگن تئو شَریَتئے دادرسیا کنئے، گڑا شَریَتئے سرا کار کنگا نهائے، شَریَتئے هِلاپا شئور بُرّگا ائے.