11 چێا که هُداوندا شَش رۆچا آسمان، زمین، دریا و هرچے که اِشانی تها هست، اَڈّ کرتنت و هپتمی رۆچا آرامی کرت، پمێشکا هُداوندا شَبَّتئے رۆچ برکت داتگ و گِچێنی و پاکێن رۆچے جۆڑ کرتگ.
هُدایا آ، برکت دات و گوَشتنت: ”چُکّ و بَر کنێت، باز ببێت و زمینا پُرّ کنێت و زمینئے سرا هاکمی بکنێت. دریائے ماهیگ، آسمانئے مُرگ و زمینئے سجّهێن سُرِندَهانی سرا هاکمی بکنێت.“
اے تان اَبد منی و اِسراییلئے نیامئے اَهد و کَرارئے نشانیَ بیت، چێا که منِ هُداوندا شش رۆچا زمین و آسمان اَڈّ کرتنت و هپتمی رۆچا آرام کرت و تازهدَم بوتان.‘“
موسّایا گوَشت: ”من اَنچۆ که چه شهرا درَ کایان، وتی دستان هُداوندئے نێمگا چِستَ کنان. گرَندَ اۆشتیت و ترۆنگلئے گوارگ بندَ بیت که تئو بزانئے که دنیا هُداوندئیگ اِنت.
گوَشتِش: ”او مردمان! شما چے کنگا اێت؟ ما شمئے ڈئولێن بنیآدم اێن و بَسّ. آتکگێن شمارا اے مِستاگا بدئیێن که اے هراب و ناهودگێن کاران یله بکنێت و بَرهَکّ و نمیرانێن هُدائے کِشکا بگرێت. آییا آسمان، زمین، دریا و هرچے که آیانی تها هستاِنت، اَڈّ کرتگاَنت.
و هماییئے سئوگندی وارت که اَبد تان اَبد زندگ اِنت، هماییئے که آسمان و هرچے که آسمانان هست، زمین و هرچے که زمینا هست، دریا و هرچے که دریائے تها هست جۆڑی کرتگاَنت. گوَشتی: ”نون وهد هلاس اِنت.