آکوبا گۆن وتی لۆگئے مردم و آ دگه سجّهێن همراهان گوَشت: ”هما ڈنّی هُدا که شمئے نیاما اَنت، چه وت دَرِش کنێت، وتا پاک و پَلگار کنێت و وتی پُچّان بدل کنێت و
کۆهئے دست جنۆکا دست مجنێت، سِنگ یا تیری بجنێت و بکُشێتی. مردمے ببیت یا دَلوَتے، باید اِنت زندگ ممانیت.‘ کرنائے دراجکَشّێن تئوارے که چِستَ بیت، گڑا مردمان اجازت اِنت که کۆها سر بکپنت.“