19 نون منی هبرا گۆش دار، ترا سۆجے دئیان. هُدا گۆن تئو گۆن بات. تئو هُدائے دێما مهلوکئے نُمائِنده بئے و اِشانی جێڑهان هُدائے کرّا بِبَر.
هُداوند گۆن ایسُّپا گۆن اَت، پمێشکا ایسُّپ هر کارا کامیاب اَت و وتی مِسری واجهئے لۆگا جَهمنند اَت.
موسّایا گۆن وتی ناکۆا گوَشت: ”اے واستا که مردم هُدائے رَزائے شۆهازا منی کِرّا کاینت.
هُدائے هُکم و پَرمانان اِشان سَر کن و هما راهانِش پێش دار که اے برئونت و هما کارانِش سۆج دئے که اے بکننت.
موسّایا وتی ناکۆئے هبر گۆش داشتنت و هر کارے که ناکۆا گوَشتگاَت، کرتی.
آیان گۆن موسّایا گوَشت: ”تئو وت گۆن ما هبر کن و ما تئیی هبرا گۆشَ دارێن، بله مئیل که هُدا گۆن ما هبر بکنت. اگن هُدا گۆن ما هبر بکنت، ما مرێن.“
هُدایا گوَشت: ”من گۆن تئو گۆنَ بان. تئو که کئوما زورئے و چه مِسرا درَ کائے، شما همے کۆها هُدائے پرستشا کنێت. و اے یکّ نِشانیے بیت که تئیی راه دئیۆک من آن.“
نون برئو، من ترا سۆجَ دئیان که ترا چے گوَشگی اِنت. دپ تئییگَ بیت و گپّ منیگَ بنت.“
تئیی بدلا آ گۆن مردمان هبرَ کنت. آ په تئو دپے بیت و تئو په آییا هُداے بئے.
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“