2 گیابانا، اِسراییلئے سجّهێن مهلوک موسّا و هارونئے سرا نُرُنڈگا لگّت.
آ اَنگت نئوَپتگاَتنت که چه سُدومئے هر کُنڈا سجّهێن مردێن، پیر و وَرنا آتکنت و لۆگِش اَنگِرّ کرت.
بله زوتّ بێهئیال بوتنت که آییا چے کرتگاَت و په آییئے شئور و سَلاها ودارِش نکرت.
وتی گِدانانی تها نُرُنڈتِش و هُداوندئے هبرِش نزرت.
آ وهدا که مئے پت و پیرک مِسرا اَتنت، تئیی هئیران کنۆکێن کارانی نێمگا دلگۆشِش نکرت و تئیی سجّهێن مهربانیاِش شَمُشتنت، دریائے کِرّا سرکشیاِش کرت، سُهرزِرئے کِرّا.
گۆن موسّایا گوَشتِش: ”زانا مِسرا کبر نێستاَت که تئو مارا په مِرَگا اے گیابانا آورتگ؟ اے چِه کارے که تئو گۆن ما کرت؟ تئو چێا مارا چه مِسرا دَر کرت؟
مهلوکا موسّائے سرا نُرُنڈِت و گوَشت: ”چے بوَرێن؟“
بله مردم اۆدا تُنّیگ اَتنت، آیان موسّائے سرا نُرُنڈِت و گوَشت: ”تئو چێا مارا چه مِسرا در کرت و آورت؟ که مارا و مئے چُکّان و مال و دَلوَتان چه تُنّا بکُشئے؟“
گۆن آیان گوَشتِش: ”هُداوند شمارا مئے هَکّانی جُستا بکنات و وت اِنساپ بکنات. شما پِرئون و آییئے هِزمتکارانی چمّان مارا سْیَهرو کناێنتگ و په مئے کُشگا زهمے آیانی دستا داتگ.“