21 هُداوند رۆچئے وهدا جمبرئے مِنُکێئے تها آیانی دێما رئوان اَت که راها پێش بداریت. شپئے وهدا آسئے مِنُکێئے تها آیانی دێما رئوان اَت که آیان رُژن بدنت و آ شپا هم سپر کرت بکننت و رۆچا هم.
آییا جمبرے ساهێل کرت و پۆشێنتنت، آسے رۆکی کرت که شپا رُژناییاِش بدنت.
او هُدا! آ وهدا که وتی کئومئے رهشۆن اتئے، آ وهدا که گیابانا ملّان اتئے، اۆشت...،
تئو وتی کئوم موسّا و هارونئے دَستا رهشۆنی کرت، رمگێئے پئیما.
رۆچا، گۆن جمبرا رهشۆنیای داتنت و شپا گۆن آسئے رُژنا.
چه جمبرئے سُتونا گۆن آیان هبری کرت و آیان هم هما هُکم و شَریَت برجاه داشت که داتگاَتی.
پِرئونا گوَشت: ”هُداوند اَلّما شمئے پُشت و پناه بوتگاَت، اگن من شمارا گۆن چُکّان رئوگا بِشْتێن. بچار، شمارا پَکّایا رَدێن کارے دلا اِنت.
چۆ بوت که وهدے هارون گۆن سجّهێن اِسراییلی مهلوکا هبرا اَت، آیان گیابانئے نێمگا چارِت و هُداوندئے شان و شئوکتِش دیست که جمبرئے تها زاهر اَت.
وهدے مهلوکا دیست که موسّایا چه کۆها اێر کپگا سکّ دێر کرت، هارونئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گوَشتش: ”بیا، په ما هُدا اَڈّ کن که راها چه ما پێسَر ببنت، چێا که آ مَرد، موسّا که مارا چه مِسرا دری کرت و آورتی، نزانێن آ چۆن بوت.“