لۆگان پِر مُشتگێن اے هۆن شمئے نِشانیَ بیت که اِدا شما اێت. من اے هۆنان که گِندان، چه شما سرَ گوَزان و وهدے مِسرا تباهیئے کَهرے دئورَ دئیان، اے کَهر شمئے سرا نکپیت.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
او مئے هُداوندێن هُدا! اے تئو ائے که گۆن وتی پُرزۆرێن دَستا وتی کئوم چه مِسرا ڈنّا آورت و په وت اَنچێن نامے در آورت که تان مرۆچی هستاِنت. نون ما گناه کرتگ و رَدکار بوتگێن.
اے کئومئے هُدا، اِسراییلئے هُدایا مئے پت و پیرُک گچێن کرت و مِسرا جَهمنندیئے وهد و زمانگا سرپراز کرتنت و گۆن وتی زۆر و واکا چه مِسرا در آیگئے رهشۆنی داتنت.