36 هُداوندا هم مِسریانی نِزَر په اِسراییلیان نێک کرتگاَت. پمێشکا آیان هرچے لۆٹتگاَت، مِسریان داتگاَت. اے پئیما مِسریانی دئولَتِش برت.
بله من، آ کئوما سِزا دئیان که تئیی نَسلا گُلامَ کنت. پدا تئیی پَدرێچ گۆن مزنێن مال و مَڈّیێا چه اۆدا درَ کئیت.
بله هُداوند گۆن آییا گۆن اَت و وتی مِهری په ایسُّپا گوارێنت و بندیجاهئے مسترئے دلی په ایسُّپا نرم کرت.
وتی مردمی زَرّ و سُهرا بار کرت و ڈنّا آورتنت و چه آیانی کَبیلهان کَسّا ٹگل نئوارت.
مهلوکا بگوَش که هرکَس، هر مردێن و هر جنێن وتی همساهگئے کِرّا چه نُگره و تِلاها اَڈّ بوتگێن سامان بلۆٹیت.“
هُداوندا مِسریانی نِزَر په وتی مهلوکا نێک کرت. موسّائے جند هم مِسرئے مُلکا پِرئونئے هِزمتکار و مردمانی چمّان سکّێن مزنێن مردمے بوت.
نون هُدایا کارمسترئے دلا په دانیالا مِهر و همدردی پێدا کرت،
هُدااِش سَتا و سَنا کرت و سجّهێن مهلوکا آ دۆست اَتنت. هُداوند هم رۆچ په رۆچ رَکّێنتگێن مردمان گێشا چه گێشتر کنان اَت.
چه سجّهێن سکّی و سۆریان رَکّێنتی. هُدایا آ، همینچُک لاهکی و زانت و زانگ دات که مِسرئے بادشاه، پِرئونئے مِهر و اِهتباری په وت کَٹّت و پِرئونا آ وتی سَرجمێن مُلک و مِلکتئے کارمَستر کرت.