14 اے په شما یاتگارێن رۆچے ببیت. شما باید اِنت اے رۆچا هُداوندئے ناما جَشنے بکنێت. اے جشنا نَسلانی نَسل اَبدی پرمانێئے هسابا برجاه بدارێت.
آییا وتی باکَمالێن کار یادگار کرتگاَنت، هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت.
او هُداوند! تئیی نام تان اَبدَ مانیت و تئو نَسلانی نَسل یات کنگَ بئے، او هُداوند!
بێهُمیرێن نگنئے ائییدا برجاه بدارێت، چێا که همے رۆچا من شمارا رُمب رُمبا چه مِسرا در کرت. نَسلانی نَسل اے رۆچا اَبدی پرمانێئے هسابا برجاه بدارێت.
اے رسما تان اَبد برجاه بدارێت، اے په شما و شمئے چُکّان ابَدی پرمانے.
هُداوندا گۆن موسّا و هارونا گوَشت: ”اِش اِنت سَرگوَزئے ورگئے پَرمان: هچّ ڈَنّی مردم اِشیا مئوارت،
تان اے ماهئے چاردهمی رۆچا بِدارێتی. سجّهێن اِسراییلی مهلوک مگربتهارا وتی وتی پَسا هلار بکنت.
بێهُمیرێن نگنئے ائییدا برجاه بدار. هما پئیما که من ترا هُکم داتگ، هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَر. اے کارا اَبیبئے ماها، هما وهدا بکن که من گیشّێنتگ، چێا که همے ماها شما چه مِسرا در آتکێت. کَسّ گۆن هالیگێن دستان منی بارگاها مئیئیت.
شاهِدیئے تَمبوئے تها، چه هما پردها ڈَنّ که شاهِدیئے پێتیئے دێما اِنت، هارون و آییئے مَردێنچُکّ، بزان دینی پێشوا هُداوندئے بارگاها شپا تان سُهبا چراگان رۆک بدارنت. اے په اِسراییلیانی آیۆکێن نَسل و پَدرێچان اَبدمانێن پَرمانے.
رندا موسّا و هارون شتنت و گۆن پِرئونا گوَشتِش: ”یَهوِه، اِسراییلئے هُدا چُشَ گوَشیت: ’منی مهلوکا بِلّ که گیابانا رئوت و په من جَشنے کنت.‘“
شمارا راستێنَ گوَشان، سجّهێن دنیایا، هر کُنڈے که منی وشّێن مِستاگ جار جنَگَ بیت، اے جنێن و اِشیئے کار هم یات کنگَ بیت.“
نگنی هم زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈی کرت، مریدانا دات و گوَشتی: ”اے منی جسم اِنت که په شما کُربانیگَ بیت، اے رسما په منی یات و یاتمانا برجاه بدارێت.“