1 هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”من پِرئون و مِسرئے سرا دگه یکّ کَهرے دئورَ دئیان. اِشیا رند آ شمارا چه اِدا رئوگا کِلّیت. رئوگئے هبرا بِلّ، شمارا سَرجمیا چه اِدا گَلّێنیت.
بله من، آ کئوما سِزا دئیان که تئیی نَسلا گُلامَ کنت. پدا تئیی پَدرێچ گۆن مزنێن مال و مَڈّیێا چه اۆدا درَ کئیت.
هما شپئے نێما هُداوندا، مِسرئے مُلکا سجّهێن ائولی مَردێنچُکّ جتنت. شاهی تَهتا نِشتگێن پِرئونئے ائولی چُکّا بگر تان زندانا نِشتگێن بندیگێئے ائولی چُکّ، و مال و دَلوَتانی سجّهێن ائولی نَرێن چُکّ، سجّهێن مُرتنت.
من وتی دستا شهارَ دئیان و مِسرا گۆن وتی هما سجّهێن اَجَبَّتێن کارانَ جنان که منِش آیانی نیاما کنان. گڑا پِرئون شمارا رئوگا کِلّیت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”نون تئو گندئے که من گۆن پِرئونا چے کنان. پِرئون منی زۆرمندێن دستا که گِندیت، مهلوکا رئوگا کِلّیت. هئو، منی زۆرمندێن دستا که گِندیت، آیان چه وتی مُلکا گَلّێنیت.“
چێا که اے رندی من وتی سجّهێن کَهران تئیی جند و تئیی هِزمتکار و تئیی مردمانی سرا دئورَ دئیان که تئو بزانئے که سجّهێن دنیایا منی پئیمێن نێست.
مردم چه اے سکّێن گرمیا سُتکنت، بله تئوبه کنگ و هُدایا شان و شئوکت دئیگئے بدلا، هما هُدائے نامئے هلاپا کُپرِش کرت که اے اَزابانی سرا اِهتیاری هستاَت.