مَدَگ سجّهێن مُلکا اَنچُشَ پۆشیت که کَسّ زمینا دیستَ نکنت. هرچے که چه ترۆنگلا پَشت کپتگ، مدَگِشَ وارت. تئیی هَمُک درچک و دار که زمینا رُدیت، آییا هم ورنت.
پِرئونا گوَشت: ”باندا.“ موسّایا گوَشت: ”اَنچُشَ بیت که تئو گوَشئے. پُگُل چه تئو و تئیی لۆگان، چه تئیی هِزمتکار و مردمان دورَ بنت و تهنا کئورا جَلّنت، تانکه تئو بزانئے که مئے هُداوندێن هُدائے مَٹّ نێست.“
بچار، باندا همے وهدا من اَنچێن تْرندێن ترۆنگلے گوارێنان که چه اِد و پێش مِسرا هچبر نبوتگ، چه هما وهدا بگر که مِسرئے بُنپد اێر کنگ بوتگ تان رۆچِ مرۆچیگا.