هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”وتی دستا آسمانئے نێمگا شهار دئے که سجّهێن مِسرئے مُلکا ترۆنگل بگواریت، انسان و جانوَر و مِسرئے ڈگارانی هر درچک و دارئے سرا.“
اے زِرئے هما مستێن چئول و مئوج اَنت که وتی شَرمناکێن کارانی کپ و گَجّان درَ رێچنت. هما گِسَر و سرگردانێن اِستار اَنت که تهارترێن تهارۆکی آیانی اَبدی آسر و آکبت اِنت.