12 هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”وتی دستا مِسرئے مُلکئے سرا شهار دئے که مَدَگ مِسرئے سرا اُرش بکننت و مُلکئے سجّهێن درچک و داران بوَرنت، هرچے که چه ترۆنگلا رَکِّتگ.“
هُکمی کرت و مَدَگ آتکنت، کَٹَگ، بێهسابا.
سَرجمێن زمینِش پۆشِت و سیاه سیاه کرت. زمینئے هما سجّهێن درچک و دار و درچکانی هما سجّهێن نیبگ که چه ترۆنگلا رَکِّتگاَتنت، مَدَگان وارتنت. سَرجمێن مِسرا هچّ سبزێن چیزّے پَشت نکپت، نه درچکے، نه کاهے.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”هارونا بگوَش: ’وتی اَسایا دستا کن و دستا مِسرئے آپانی سرا شهار دئے، آیانی کئورانی سرا، آیانی جۆانی سرا، آیانی تَلاوَگانی سرا و آیانی سجّهێن آپجلّانی سرا. اِشانی تهئے سجّهێن آپ هۆن جۆڑَ بنت. سجّهێن مِسرئے مُلک هۆنا پُرَّ بیت، آپدان هم چه هۆنا پُرَّ بنت.‘“
بله گندم و گَلّهئے کشار تباه نبوتنت که اِشانی مۆسم رندا کئیت.
نون چه دوتّان زمینئے سرا مَدَگ در آتک و اے مَدَگان زمینئے زومّانی پئیمێن زۆرے دئیگ بوت.