11 اِنّه، تهنا شما مردێن برئوێت و هُداوندا پرستش بکنێت. شمئے لۆٹ همے بوتگ.“ موسّا و هارونِش چه پِرئونئے کِرّا گلّێنتنت.
هرچُنت که گُروناکێن مردمان منی سرا درۆگێن بهتام جتگ، بله من په دل و سِتک تئیی رهبندان برجاهَ داران.
پِرئونا گوَشت: ”هُداوند اَلّما شمئے پُشت و پناه بوتگاَت، اگن من شمارا گۆن چُکّان رئوگا بِشْتێن. بچار، شمارا پَکّایا رَدێن کارے دلا اِنت.
پِرئونا گۆن موسّایا گوَشت: ”ٹَگَل چه منی دێما! هبردار. دگه برے منی دێما نکپئے. منی دێما کپتئے، تئیی مَرک اِنت.“
بله مِسرئے بادشاها گوَشت: ”موسّا! هارون! شما چێا مردمان کارا نئیلێت؟ برئوێت و وتی بیگاریا بکنێت.“