23 تئیی دْوایانی بُنگێجا پسّئوے آتکگاَت و من آتکگان که ترا هال بدئیان چێا که تئو هُدایا سکّ دۆست ائے. گڑا پسّئوا شرّیا دلگۆش کن و شُبێنا سرپد بئے.
پارسئے بادشاه کورشئے دئورئے سئیمی سالا دانیالا، که بِلْتِشازَرئے ناما هم زانگَ بوت، اِلهام رسِت. اِلهامئے پئیگام راست اَت و بلاهێن جنگێئے بارئوا اَت. اے پئیگامئے مانا آییا شُبێنێئے تها رست.
گوَشتی: ”متُرس، شَرَپمندێن مرد! اێمن باتئے. ڈَڈّ بئے. مُهکم بئے.“ اَنچۆ که آ گۆن من هبر کنگا اَت، من ڈڈتر بوتان و گوَشت: ”منی واجه! گۆن من هبر کن، چێا که تئو منا زۆر بَکشاتگ.“
دانیال، وتی اجبێن روهئے سئوبا، زوت چه اے سروزیر و والیان دێما در آتک. چه دانیالئے لاهکیا، بادشاها هئیال کرت که سجّهێن مُلکئے زمّهواریان هماییا بدنت.
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت،
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“