20 نون وهدے من هبر و دْوا کنگا اَتان و وتی جندئے و وتی اِسراییلی کئومئے گناهان مَنّگا اَتان و په هُدائے پاکێن کۆها، گۆن وتی هُداوندێن هُدایا پریات کنگا اَتان،
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و وتی ناپرمانیانُن چێر ندات. گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“ و تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...
پدا مردا منا گوَشت: ”متُرس، دانیال! هما ائولی رۆچا که تئو وتی دل په سرپد بئیگ و وتی هُدائے درگاها بێکِبر بئیگا داتگ، تئیی دْوا گۆش دارگ بوتگ و من تئیی هبرانی سئوبا آتکگان.
آ رۆچان، منِ دانیال تان پورهێن سئے هپتگا پُرسیگ اَتان.
آ وتی بادشاهی تَمبوان دریایانی درنیاما، زێباێن پاکێن کۆهئے لَمبا جنت و اے پئیما وتی گُڈّی آسرا سرَ بیت و کسّ په آییئے کُمکّا نئیئیت.
او هُداوند! په وتی سجّهێن اَدل و اِنساپا بچار و وتی هِژم و گَزبا چه وتی شهر اورشَلیما، چه وتی پاکێن کۆها بٹگلێن. مئے گناه و مئے پیرێنانی رَدکاریانی سئوَبا، سجّهێن همساهگێن کئوم اورشَلیما و تئیی کئوما کَلاگَ بندنت.
چه آیانی دْوایا رند، آ جاگه که اۆدا مُچّ اَتنت لَرزت، سجّهێن چه پاکێن روها سررێچ بوتنت و هُدائے هبرِش په دِلێری درشان کرت.
پرچا که سجّهێنان گناه کرتگ و چه هُدائے شان و شئوکتا دور اَنت،
ما سجّهێن باز رَدَ جنێن و ٹَگلَ ورێن. اگن کَسے چه وتی هبران ٹَگل مئوارت، تمان و کاملێن انسانے و وتی سَرجمێن جسم و جانئے مَهارا داشتَ کنت.
آییا روهئے تها منا بلاهێن و بُرزێن کۆهێئے سرا برت و پاکێن شهر، اورشَلیمی پێش داشت که چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت و
و من پاکێن شهر دیست، نۆکێن اورشَلیم، چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت. بانۆرێئے ڈئولا تئیار کنگ و په وتی لۆگواجها سمبهێنگ بوتگاَت.