14 هما مُسیبَت که هُداوندا وتی هئیالان داشتگاَت، نون مئے سرا دئوری دات چێا که مئے هُداوندێن هُدا وتی سجّهێن کاران آدل اِنت بله اَنگت ما آییئے گَپ گۆش نداشتگ.
آییئے دَستانی کار راست و په اَدل اَنت و سجّهێن رهبندی پُراِهتبار.
هُداوند مهربان و آدل اِنت، مئے هُدا، چه مِهر و رهما سررێچ.
او هُداوند! تئو آدل ائے و تئیی هُکم برهَکّ اَنت.
او هُدا! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا چه هۆن و کۆشئے گناها برَکّێن و زبانُن تئیی اَدل و راستیا نازێنیت.
پِرئونا موسّا و هارون لۆٹاێنت و گوَشتنت: ”اے بَری من گناه کرتگ. هُداوند بَرهَکّ اِنت و من و منی مردم مئیاربار اێن.
”بله آ رۆچانی هلاسیا، منِ نِبوکَدنِزَرا وتی چمّ آسمانئے نێمگا چست کرتنت و منی هۆش آتک. نون من بُرزێن اَرشئے هُدائے ستا و سنا کرت، هما هُدا که تان اَبدَ مانیت، من شان و اِزّت دات. چێا که آییئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے و آییئے بادشاهی تان نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
اَدل تئیی جندئیگ اِنت، او هُداوند! بله ما مرۆچان پَشَل و سرجَهل اێن. یَهودائے مردم، اورشَلیمئے جَهمنند و سجّهێن اِسراییل اَنچُش اِنت، هما که نزّیکّ و گوَران اَنت و هما که دور اَنت. اے، تئو سجّهێن مُلکان گلّێنتگاَنت که گۆن تئو بےوپاییاِش کرتگ.