13 موسّائے شَریَتا نبشتگێن سجّهێن تباهی مئے سرا آتکگ، بله ما اَنگت وتی هُداوندێن هُدائے رهم نلۆٹت و چه وتی گناهان پِر نَترّتێن و تئیی راستیئے نێمگا دلگۆش نکرت.
منی چمّان پَچ کن که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
منا تئیی دستان اَڈّ کرت و شِکل و درۆشم دات، منا اَگل و هۆش بدئے که تئیی هُکمان سرپد ببان.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! گۆن ما وشّان بئے و وتی گَزبا چه ما دور کن.
سجّهێن اِسراییلا تئیی شَریَتئے ناپرمانی کرتگ، دێمِش تَرّێنتگ و تئیی پرمانبرداریاِش نکرتگ. پمێشکا هما نالَت که هُدایا وتی هِزمتکارێن موسّائے شَریَتئے تها وتی نامئے سئوگند وارتگ و اَهد کرتگ، نون مئے سرا کپتگ چێا که ما هُدائے گُنَهکار بوتگێن.
رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
نبیانی کتابان نبیسگ بوتگ: ’سجّهێن چه هُدایا تالیمَ گرنت.‘ هرکَس که پتئے هبران بِشکُنت و چه آییا تالیم بگیپت، منی کِرّا کئیت.
هما وهدی راستیا زانێت و راستی شمارا آزاتَ کنت.“
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.