17 گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگاَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
گڑا اِبرام دێم په چێر کپت و هُدایا گۆن آییا گوَشت:
منا گوَشتی: ”او دانیال! او شَرَپمندێن مرد! هرچے که گوَشان، منی هبرا سرپد بئے. پاد آ، چێا که من نون په تئو دێم دئیگ بوتگان.“ وهدے آییا اے هبر کرتنت، من لرزانا پاد آتکان.
پوره انسانئے ڈئولێنێا منی لُنٹ دست پِر کرتنت. گڑا من وتی دپ پَچ کرت و گۆن هماییا که منی دێما اۆشتاتگاَت، هبر کنگا لگِّتان. گوَشتُن: ”او منی واجه! اے شُبێنا منا سکّ پَدَرد کرتگ و هچّ زۆر و واکُن نێست.
دوێن بادشاه، په بدنیّتی یکّێن پَرزۆنَگا نندنت و گۆن یکدومیا درۆگَ بندنت بله کامیابَ نبنت چێا که هلاسی، گیشّتگێن وهدا کئیت.
پدا هلاسیئے وهدا، جنوبئے بادشاه آییئے سرا اُرُشَ کنت و شمالئے بادشاه جنوبئے بادشاهئے سرا توپّانێئے ڈئولا گۆن اَرّابه، اَسپتاچ و بازێن لانچێا مانَ رچیت. بازێن مُلکێئے سرا اُرُشَ کنت و چه اۆدا چۆ توپّانێا گوَزیت.
بله تئو وتی راها برئو تان هلاسیئے وهد بیئیت. تئو آرامَ کنئے و پدا، هلاسیئے وهدا په وتی آسَر و آکِبتا جاهَ جنئے.“
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
بادشاه نِبوکَدنِزَر دێم په چێر کپت و دانیالی سُجده کرت و هُکمی دات که دانیالئے دێما هئیراتے بکنێت و سۆچُکی چێرسۆچ بکنێت.
من چه همایان یکّێئے کِرّا شُتان که اۆدا اۆشتاتگاَتنت و جُستُن کرت که اے سجّهێن چیزّانی اَسلی مانا چے اِنت؟ گڑا آییا گۆن من هبر کرت و منا اِشانی مانایی سرپد کرت.
وهدے منِ دانیال شُبێنا چارگا اَتان، من سرپد بئیگئے جُهد کرت ته دیستُن که منی دێما چیزّے اۆشتاتگ که پوره انسانێئے ڈئولا اِنت.
گوَشتی: ”بچار، من ترا سرپدَ کنان که گَزبئے گُڈّی وهدا چے بیت. هرچے که تئو دیستگ هلاسیئے گیشّێنتگێن وهدئے بارئوا اِنت.
گڑا منِ دانیالا، سکّ دَم بُرتگاَت و تان چیزّے رۆچا نادراه بوتان. رندا پدا پاد آتکان و بادشاهئے کاران دَزگٹّ بوتان بله منا شُبێنا هئیران کرتگاَت و چه سرپدیئے هَدّا در اَت.
تئیی دْوایانی بُنگێجا پسّئوے آتکگاَت و من آتکگان که ترا هال بدئیان چێا که تئو هُدایا سکّ دۆست ائے. گڑا پسّئوا شرّیا دلگۆش کن و شُبێنا سرپد بئے.
یکّے کئیت و گۆن بازێنێا تان هپتگێا مُهکمێن اَهدے کنت، بله هپتگئے نیاما کُربانیگ و هئیراتان بندَ کنت. پلیتی و بَژّناکیئے بانزلئے سرا بێران کنۆکے کئیت، تان وهدے که هما آکبت که په آییا گیشّێنگ بوتگ، آییئے سرا کپیت.“
وهدے آیان چمّ پَچ کرتنت و چارت، اَبێد چه ایسّایا دگه هچکَسِش ندیست.
من که دیست، پوره مُردگے بوتان و آییئے پادانی دێما کپتان. وتی راستێن دستی منی سرا اێر کرت و گوَشتی: ”متُرس، من ائولی و آهری آن.
و منِ یوهَنّا، هما آن که اے چیزّی اِشکتگ و دیستگاَنت. وهدے من اِشکت و دیست، هما پرێشتگئے پادانی دێما په سُجدها کپتان که منا اے چیزّی پێش داشتنت.