27 هما نجاتَ دنت و رَکّێنیت، آسمان و زمینئے سرا اجبّتێن نشانی و مۆجزه پێشَ داریت. هماییا دانیال چه شێرانی دَپا رَکّێنتگ.“
تئیی بادشاهی اَبدی بادشاهیے و تئیی هاکمی نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
منا چه دژمنانَ رَکّێنیت. هئو! تئو منی دژمنانی دێما منا سرپرازَ کنئے و چه زالمێن مردمانَ چُٹّێنئے.
آ وتی بادشاها مزنێن سۆب و پێرۆزیَ بَکشیت و وتی رۆگن پِر مُشتگێنا مِهرَ کنت، بزان داوود و آییئے نَسل و پدرێچا تان اَبد.
تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
او هُداوند! تان کدێنَ نندئے و چارئے؟ منی اَرواها چه آیانی سِتما برَکّێن، منی یکّێن زِندا چه شێرانی دپا.
شما که هُداوندا دۆستَ دارێت، چه بدیا نپرت کنێت، چیا که آ هُدادۆستانی زِندئے نگهپان اِنت و آیان چه بدکارانی دستا نجاتَ دنت.
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
اَنگت هبر بادشاهئے دپا اَت که چه آسمانا تئوارے آتک، گوَشگا اَت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! ترا گوَشگ بئیگا اِنت که تئیی بادشاهی چه تئو پَچ گرگ بوتگ.
”بله آ رۆچانی هلاسیا، منِ نِبوکَدنِزَرا وتی چمّ آسمانئے نێمگا چست کرتنت و منی هۆش آتک. نون من بُرزێن اَرشئے هُدائے ستا و سنا کرت، هما هُدا که تان اَبدَ مانیت، من شان و اِزّت دات. چێا که آییئے هُکمرانی اَبدمانێن هُکمرانیے و آییئے بادشاهی تان نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
جهانئے سجّهێن مهلوک آییئے دێما هچّ نهاَنت. آ، گۆن آسمانی لشکرا وتی دلئے تبا کارَ کنت و گۆن زمینئے سرئے نندۆکان هم. چُشێن کَسے نێست که آییئے دستا بداریت و بگوَشیت که ’تئو چے کنگا ائے؟‘
وهدے گارئے نزّیکّا رست، گۆن دردناکێن تئوارێا کوکّاری کرت و گۆن دانیالا گوَشتی: ”او دانیال! او زندگێن هُدائے هِزمتکار! بارێن ترا تئیی هما هُدایا چه شێران رَکّێنت کرت که تئو مُدام آییئے هِزمتا کنئے؟“
ایسّایا گوَشت: ”شما تان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیَ نگندێت، هچّ پئیما ایمانَ نئیارێت.“
وتی پاکێن هِزمتکار ایسّائے ناما، په دْرهبکشی و مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانیانی پَدّر کنگا، وتی دستا شهار دئے.“